Drie weken geleden reed ik samen met Anne Quaars door het pittoreske Hoofdplaat. We reden langs twee kerken waarvan er één inmiddels is omgetoverd tot een appartementencomplex en de ander niet meer in gebruik is. Voor bezichtigingen kun je terecht bij dorpscafé “de Vriendschap”. We staken over, vroegen de besnorde man achter de toog bij wie we moesten zijn als we de kerk van hier tegenover wilden bezichtigingen. “Dat oude ding?”, was zijn reactie. Vol verbazing gaf hij ons de sleutel, in de veronderstelling dat we terug zouden komen met dezelfde reactie als waarop hij ons de sleutel gaf. We traden binnen en positieve kriebels rilden over onze ruggen. Je ziet dat het arme ding niet meer is onderhouden, maar de banken stonden er nog, verschillende attributen waren nog aanwezig en het licht en de sfeer was prachtig. Hier moeten we iets mee doen, dat was meteen duidelijk. De besnorde meneer van het dorpscafé was stomverbaasd dat we vol enthousiasme terugkwamen en vroegen of we deze locatie misschien mochten gebruiken voor een fotoshoot. Het mocht, geweldig! Bij thuiskomst begonnen de inspiratie-motoren te reutelen en steekwoorden, sferische beelden en ideeën borrelden op. In tijden heb ik niet een shoot zo aangepakt, als deze.
Het was me duidelijk dat ik deze kans wilde aangrijpen om mijn horizon te verbreden en dus wilde ik graag met een model werken. Een tijdje geleden had ik een mailtje gehad van iemand die aanbood om eens model voor me te staan, wetende dat ik geen alledaagse ‘mooimakende’ portretten schiet. Haar contacteerde ik, we planden een datum en het idee om een visagiste te vragen borrelde ook op. Zoals te merken is, gaat een fotoshoot veel verder dan alleen de creativiteit van alle betrokkenen. Het is plannen, organiseren en regelen van verschillende dingen.
Mijn buurmeisje werkt bij Beautyplaza in Sluis en toevallig wist ik dat ook zij openstaat voor de niet-traditionele manier van beelden maken. Ook zij, zei ja en een team was compleet.
Dan begint de kunst van het inkaderen van de opgeborrelde creativiteit. Er zijn ongekend veel mogelijkheden en wegen die je in kan slaan bij zo’n shoot, maar een richting kiezen helpt je bij het stellen van een sferisch doel. In mijn werk is de narrativiteit voornamelijk erg belangrijk. Na een paar dagen kreeg ik meer inzicht in de neergedwarrelde ideeën en moest ik een keuze maken. Mijn overkoepelende thema van de shoot van deze dag was het goede en het kwade. In de breedste zin van het woord. Ik vind het prettig om van te voren een richting te hebben, een houvast. Hiermee kan ik dan verder aan de slag middels kleding, stijl, make-up. Deze ontwikkeling gaat steeds dieper. Welke attributen wil ik gebruiken in welk beeld, waarom en wat is dan de betekenisgeving hiervan. Wat wordt de houding van het model en waarom. Natuurlijk kun je op voorhand veel dingen uitdenken en opschrijven, maar als je daadwerkelijk op de locatie bent en aan de slag gaat, is er altijd ruimte voor nieuwe input en veranderingen.
Zelf heb ik niet de kleding in mijn kast hangen die ik voor ogen had bij deze shoot en dus ging ik hier naar op zoek. Ik had zwierige jurken in mijn hoofd, zoals ook veel te zien is in mijn 52 weken project te volgen op mijn Facebook (http://www.Facebook.com/LiekeAnna), in voornamelijk zwart-witte tinten. Het leek me mooi om voor een licht en donker karakter te gaan en dus zocht ik naar een bruidsjurk en een donker gewaad. De bruidsjurk vond ik in de jurk van mijn tante die al 35 jaar in de kast hing bij haar. Perfect met een mooi vintage uiterlijk om het compleet te maken. Via Twitter was ik in contact gekomen met Rini Fenijn, een creatieve duizendpoot die een antiekwinkel heeft in Nieuwvliet. Samen met compagnon Anne Quaars gingen we langs om te snuffelen, inspiratie op te doen en misschien wat attributen mee te nemen. Nadat we hem lieten weten dat we ook nog op zoek waren naar wat zwierige victoriaanse kledij nam hij ons mee naar zijn loods waar hij wat kleding had hangen. Achterin de bovenverdieping van zijn loods, die vol staat met decorstukken voor de volgende toneeluitvoering van ‘De Plattelanders’, hing daar een galajurk uit de jaren ’20 en een gewaad van de Cadzandse klederdracht van de begin 1900′s.
Vanuit een praktisch oogpunt moest er een aggregaat geregeld worden. Het is immers een kerk die niet meer in gebruik is en de elektra leek niet te werken toen ik het een week voor de shoot checkte. Het licht dat door de glas in lood ramen valt is prachtig, maar omdat het midden winter is kun je maar korte tijd gebruik maken van deze lichtbron en we wilden ook wat experimenteren met strobes.
Vol spanning, energie, ambitie en creativiteit begonnen we zaterdag 1 februari j.l. ‘s ochtends om half 9 aan de make-up. Met volgeladen auto’s reden we rond 11′en naar de kerk. IJskoud was het er, maar gelukkig deed de verwarming het wel in het oude pastoorskamertje. Veel respect had ik voor het model dat voor mijn ideeën blootsvoets gefotografeerd werd en geen enkel moment zeurde over de kou. Met twee fotografen en een dozijn aan ideeën kun je er vanuit gaan dat je niet allebei toe komt aan al je voorbedachte shots. Te ambitieus hebben we over de tijd gedacht en voor we het wisten was het 3 uur en hadden we nog niet geluncht. Al met al was het een mooie ervaring om te zien hoe twee fotografen, op dezelfde locatie, met hetzelfde model, dezelfde make-up en kleding een totaal ander beeld weten neer te zetten. Inspirerend om een kijkje in elkaars keuken te nemen.
Het model op de foto’s is Mandy Waebeke
De make-up is verzorgd door Amanda de Feijter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten