Totstandkoming van 'the Wanderer'

Ideeën kosten niks. Ze poppen ineens op in je hoofd en dan kun je ermee aan de slag. Hoe groot of klein je het maakt, hoe duur of goedkoop, dat bepaal je zelf. Een tijdje liep ik al met het idee om een beeld te creëren dat te maken heeft met geluk. Het dromen over geluk. Ik ga dan vaak op zoek naar symbolisme of iets dat hetgeen verbeeldt dat ik wil overbrengen. Kraan-vogels staan voor geluk. En zo was mijn idee geboren. 

Het originele bestand

In mijn uiteindelijke foto zijn ongeveer zestig kraan-vogels te zien. Dat betekent niet dat ik daadwerkelijk de beschikking had over zestig kraan-vogels. Planning is de sleutel tot je succes. Van te voren kun je bedenken wat je wilt neerzetten. Hoe wil je dat je beeld eruit komt te zien en wat heb je daar voor nodig? Als ik zestig van die krengen had gevouwen was ik uren bezig geweest. Het alternatief is de techniek in je post-processing. Ik weet dat ik gemakkelijk dingen kan kopiëren in Photoshop en daarom niet de daadwerkelijke hoeveelheid nodig heb, maar een fractie ervan. Ook heb ik ze in verschillende posities gefotografeerd. Zodat ik die samen kan voegen.

Dit beeld is geschoten bij daglicht tegen de muur van mijn kleine woonkamer. Met daglicht dat nog net niet op het onderwerp schijnt. Ook dit is een bewuste keuze. Als het licht dat je gebruikt al een sterk statement maakt in je beeld, kun je het later veel minder naar je hand zetten. Wanneer je een vlakker beeld in je camera hebt, heb je veel meer vrijheid om later alles zo te bewerken als jij wilt. Planning!

Bij mijn zelfportretten werk ik altijd, altijd, altijd, met een statief. Voornamelijk bij composities zoals deze, je hebt dan een vaststaande camera, waardoor je meerdere frames over elkaar kunt leggen in Photoshop, zonder je zorgen te hoeven maken over verschuivingen. Nadat ik mijn basis-shot heb, het onderwerp op de juiste plek, in focus, tilt ik de camera ofwel naar links en rechts ofwel naar boven en naar beneden. Dit, zodat ik de frames daarna kan samenvoegen om een vierkant te maken. Dit is het formaat van mijn keuze en dit zie je terug in al mijn vrije werk.

Doordat het geschoten beeld een vlak beeld is qua licht, heb ik, zoals je ziet, de gehele manier van belichting verandert. Hiermee bepaal jij hoe de kijker een beeld leest. Een menselijk oog wordt als eerste naar het lichtste punt getrokken. Je hebt dus controle over hoe iemand jouw beelden bekijkt.

Ook over kleuren maak ik me meestal geen zorgen als het gaat om de foto's die ik op locatie schiet. Deze zijn goed aan te passen en hebben weer invloed op je algehele beeld. Het is het makkelijkste als je ook nu weer weet welke sfeer je wilt neerzetten. Een warm beeld of een koud beeld? Meerdere kleuren of één basis-kleur en schakeringen hiervan? Passen de kleuren die je kiest bij de boodschap van je beeld?

Mijn foto gaat over dromen, het is een dromerig, surrealistisch beeld en daarbij, vind ik, passen warmere kleuren.

De technieken die ik heb gebruikt om dit beeld te bewerken heb ik geleerd door verschillende tutorials, cursussen, opzoeken en uitproberen. Vallen en opstaan. Uren proberen wat je wilt bereiken tot je tevreden bent.

Voor vragen, interesse, een vriendelijke groet of iets anders kun je me bereiken op info@LiekeAnna.com

Fotoshoot in een vervallen kerk

9 februari 2014

Drie weken geleden reed ik samen met Anne Quaars door het pittoreske Hoofdplaat. We reden langs twee kerken waarvan er één inmiddels is omgetoverd tot een appartementencomplex en de ander niet meer in gebruik is. Voor bezichtigingen kun je terecht bij dorpscafé “de Vriendschap”. We staken over, vroegen de besnorde man achter de toog bij wie we moesten zijn als we de kerk van hier tegenover wilden bezichtigingen. “Dat oude ding?”, was zijn reactie. Vol verbazing gaf hij ons de sleutel, in de veronderstelling dat we terug zouden komen met dezelfde reactie als waarop hij ons de sleutel gaf. We traden binnen en positieve kriebels rilden over onze ruggen. Je ziet dat het arme ding niet meer is onderhouden, maar de banken stonden er nog, verschillende attributen waren nog aanwezig en het licht en de sfeer was prachtig. Hier moeten we iets mee doen, dat was meteen duidelijk. De besnorde meneer van het dorpscafé was stomverbaasd dat we vol enthousiasme terugkwamen en vroegen of we deze locatie misschien mochten gebruiken voor een fotoshoot. Het mocht, geweldig! Bij thuiskomst begonnen de inspiratie-motoren te reutelen en steekwoorden, sferische beelden en ideeën borrelden op. In tijden heb ik niet een shoot zo aangepakt, als deze.

Het was me duidelijk dat ik deze kans wilde aangrijpen om mijn horizon te verbreden en dus wilde ik graag met een model werken. Een tijdje geleden had ik een mailtje gehad van iemand die aanbood om eens model voor me te staan, wetende dat ik geen alledaagse ‘mooimakende’ portretten schiet. Haar contacteerde ik, we planden een datum en het idee om een visagiste te vragen borrelde ook op. Zoals te merken is, gaat een fotoshoot veel verder dan alleen de creativiteit van alle betrokkenen. Het is plannen, organiseren en regelen van verschillende dingen.

Mijn buurmeisje werkt bij Beautyplaza in Sluis en toevallig wist ik dat ook zij openstaat voor de niet-traditionele manier van beelden maken. Ook zij, zei ja en een team was compleet.

Dan begint de kunst van het inkaderen van de opgeborrelde creativiteit. Er zijn ongekend veel mogelijkheden en wegen die je in kan slaan bij zo’n shoot, maar een richting kiezen helpt je bij het stellen van een sferisch doel. In mijn werk is de narrativiteit voornamelijk erg belangrijk. Na een paar dagen kreeg ik meer inzicht in de neergedwarrelde ideeën en moest ik een keuze maken. Mijn overkoepelende thema van de shoot van deze dag was het goede en het kwade. In de breedste zin van het woord. Ik vind het prettig om van te voren een richting te hebben, een houvast. Hiermee kan ik dan verder aan de slag middels kleding, stijl, make-up. Deze ontwikkeling gaat steeds dieper. Welke attributen wil ik gebruiken in welk beeld, waarom en wat is dan de betekenisgeving hiervan. Wat wordt de houding van het model en waarom. Natuurlijk kun je op voorhand veel dingen uitdenken en opschrijven, maar als je daadwerkelijk op de locatie bent en aan de slag gaat, is er altijd ruimte voor nieuwe input en veranderingen.

Zelf heb ik niet de kleding in mijn kast hangen die ik voor ogen had bij deze shoot en dus ging ik hier naar op zoek. Ik had zwierige jurken in mijn hoofd, zoals ook veel te zien is in mijn 52 weken project te volgen op mijn Facebook (http://www.Facebook.com/LiekeAnna), in voornamelijk zwart-witte tinten. Het leek me mooi om voor een licht en donker karakter te gaan en dus zocht ik naar een bruidsjurk en een donker gewaad. De bruidsjurk vond ik in de jurk van mijn tante die al 35 jaar in de kast hing bij haar. Perfect met een mooi vintage uiterlijk om het compleet te maken. Via Twitter was ik in contact gekomen met Rini Fenijn, een creatieve duizendpoot die een antiekwinkel heeft in Nieuwvliet. Samen met compagnon Anne Quaars gingen we langs om te snuffelen, inspiratie op te doen en misschien wat attributen mee te nemen. Nadat we hem lieten weten dat we ook nog op zoek waren naar wat zwierige victoriaanse kledij nam hij ons mee naar zijn loods waar hij wat kleding had hangen. Achterin de bovenverdieping van zijn loods, die vol staat met decorstukken voor de volgende toneeluitvoering van ‘De Plattelanders’, hing daar een galajurk uit  de jaren ’20 en een gewaad van de Cadzandse klederdracht van de begin 1900′s.

Vanuit een praktisch oogpunt moest er een aggregaat geregeld worden. Het is immers een kerk die niet meer in gebruik is en de elektra leek niet te werken toen ik het een week voor de shoot checkte. Het licht dat door de glas in lood ramen valt is prachtig, maar omdat het midden winter is kun je maar korte tijd gebruik maken van deze lichtbron en we wilden ook wat experimenteren met strobes.

Vol spanning, energie, ambitie en creativiteit begonnen we zaterdag 1 februari j.l. ‘s ochtends om half 9 aan de make-up. Met volgeladen auto’s reden we rond 11′en naar de kerk. IJskoud was het er, maar gelukkig deed de verwarming het wel in het oude pastoorskamertje. Veel respect had ik voor het model dat voor mijn ideeën blootsvoets gefotografeerd werd en geen enkel moment zeurde over de kou. Met twee fotografen en een dozijn aan ideeën kun je er vanuit gaan dat je niet allebei toe komt aan al je voorbedachte shots. Te ambitieus hebben we over de tijd gedacht en voor we het wisten was het 3 uur en hadden we nog niet geluncht. Al met al was het een mooie ervaring om te zien hoe twee fotografen, op dezelfde locatie, met hetzelfde model, dezelfde make-up en kleding een totaal ander beeld weten neer te zetten. Inspirerend om een kijkje in elkaars keuken te nemen.

Het model op de foto’s is Mandy Waebeke
De make-up is verzorgd door Amanda de Feijter

Fotostudio de Jong

23 december 2013

Met knikkende knieën, klamme handjes en mijn portfolio in de hand vertrok ik richting Rotterdam voor de opnames van Fotostudio de Jong. Een nieuw televisieprogramma gewijd aan de fotografie. Een magazine dat verschillende onderdelen van de fotografie omvat. Één van deze onderdelen is aandacht schenken aan jonge fotografen, die aan de voet van hun carrière staan.

Twee weken geleden zag ik een oproep voorbij vliegen, over een nieuw televisieprogramma van de VPRO, over fotografie, gepresenteerd door Wilfried de Jong. Ze waren op zoek naar ‘jonge talenten’ die een glimp van hun portfolio in dit programma wilden laten zien. Voordat de angst mij om het lijf zou slaan en ik de kans kreeg na te denken over het feit dat het gaat om nationale televisie, met een gerenommeerde presentator trok ik de stoute schoenen aan en schreef een mail. Vol goede moed legde ik uit dat ik een jonge Zeeuwse geboren en getogen verhalende fotografe ben, die momenteel bezig is met een serie waarin ik iedere vrijdag een nieuw zelfportret upload, waar Zeeland meestal goed in terug te zien is. Een link naar mijn portfolio en toen was het uit mijn handen.

Een week later ontving ik een mail dat ik langs mocht komen met een selectie van mijn werk. In de studio speciaal gecreëerd voor dit programma. Door het dolle en tegelijkertijd vol spanningen. Allerlei dingen schieten door je hoofd. Ga ik dit echt doen? Durf ik dit aan? En na de realisatie dat dit een kans is die je absoluut niet mag laten lopen, dacht ik, ik moet dit doen. Daarna komen de praktische spanningen. Welk werk ga ik meenemen? Hoe ga ik mijn werk presenteren?

Met een selectie van zeven werken ging ik naar Rotterdam. Een uur extra reistijd ingepland, want je weet maar nooit wat je tegenkomt onderweg. Met een lijf vol zenuwen liep ik de Zwaanshals in, waar boven een pand een lichtbak schitterde met de letters ‘Fotostudio de Jong’, dit moet het zijn. Er bleken in totaal 12 mensen opgenomen te worden die dag en dus werd er een verdeling gemaakt in groepjes. Ik zat in het tweede groepje en mocht nog even uit-zenuwpezen in een nabijgelegen café, met wat andere uitgenodigde jonge fotografen. Nadat het groepje voor ons klaar was met de opnames werden we (een groepje van 4) opgehaald door de assistent opname en in een soortement van wachtkamer konden we plaatsnemen. Eerst maakten we allemaal kennis met Wilfried de Jong, de opnameleider, cameraman en geluidsman. Erg fijn om even gerustgesteld te worden en te merken dat je omringd bent door allemaal aardige mensen. Er werd ons verteld dat het een kort, los gesprekje zou worden over ons werk en dat we een selectie van maximaal 5 foto’s mochten meenemen. Toen het mijn beurt was, kreeg ik eerst een zender om. Een bijzonder ritueel. Ineens bevind je je in televisieland. Wilfried noemde mijn naam en met mijn foto’s liep ik naar het studio gedeelte waar we samen mijn foto’s ophingen aan een draad met klemmetjes. Hij vroeg me dingen over het feit dat ik zelfportretten schiet en dat het Zeeuwse landschap duidelijk te zien is. Wat er precies gezegd is, over en weer, zou ik niet kunnen herhalen. Het ging als een waas voorbij. Het was voorbij voor je het doorhad. Als laatste onderdeel van het gesprek dat Wilfried heeft met de jonge talenten kiest hij een foto uit die hem het meeste aanspreekt en die houdt hij achter, in zijn studio. Wat hiermee gebeurd is nog niet geheel bekend. Misschien worden ze tentoongesteld.

Fijn was dat na afloop van de opnames je ook nog even met Wilfried kon praten zonder de druk van de camera die op je neus gericht is. Hij koos de foto uit waar ik in badpak met zwembandjes voor de branding sta en uiteraard moest ik daar even mee op de foto.

Al met al een dag vol spanning en eentje die ik niet snel zal vergeten. Het is niet zeker of ik daadwerkelijk te zien zal zijn in de uitzending. Er was ook nog geen duidelijkheid over hoe dit onderdeel vormgegeven zou gaan worden. Het blijft dus nog even spannend of ik en mijn beelden daadwerkelijk de nationale televisie halen. Maar de ervaring die ik heb opgedaan door mee te doen aan dit avontuur pakt niemand me meer af.

Fotostudio de Jong is vanaf 11 januari te zien op de VPRO, om 21:20.