Drie weken geleden werd ik opgebeld met
een bijzonder verzoek. Of ik de volgende dag een trouwceremonie wilde
fotograferen. Heel kort dag, maar na het horen van het verhaal dat me
verteld werd aan de telefoon, was er geen twijfel. Ik zou dit gaan
doen.
Ik wil niet teveel ingaan op
persoonlijke informatie van het bruidspaar. Uit respect voor hun privacy.
Wel wil ik vertellen wat het met mij
deed om onder emotionele omstandigheden een ceremonie te
fotograferen.
De camera is een krachtig medium. Het
documenteert. En wanneer je de technische aspecten beheerst, kun je
er prachtige beelden mee maken. Wanneer er een moeilijkheid bij komt
kijken als het vastleggen van een emotionele gebeurtenis, fungeert
het als een filter. Tenminste, zo heb ik het ervaren. Ik kijk door
een lens en sta zo net iets verder van het geheel af, als wanneer je
er daadwerkelijk, met het blote oog bij bent.
Dit zorgt ervoor dat ik mijn werk, als
fotografe, als documenteerder, als vastlegger van het moment, zonder
al teveel afleiding kan doen. Het vraagt heel veel concentratie en
focus op hetgeen je hier voor bent. Je bent daar om beelden te maken.
Uiteraard zijn er momenten die je niet
ongeroerd laten, dat is normaal, maar ook op zulke momenten is de
camera je vriend. Je kunt je erachter verschuilen en die afstand
terug opzoeken, wanneer je door de lens kijkt.
Ik ben blij dat ik een bijdrage heb
kunnen leveren aan deze dag. Één met een lach en een traan. Beladen,
emotioneel, maar af en toe toch een vrolijke noot die boven komt
drijven.
Van de familie hoorde ik dat het was,
alsof ik er niet was. Dat is een groot compliment. Ik heb niet hun
momenten verstoord, was niet aanwezig, maar heb toch het geheel
vastgelegd. De tranen, de lachjes, de kus en de innige knuffels.
Een mens is krachtiger dan hij denkt.
Ik had nooit gedacht dat dit iets voor
mij was, dat ik het aan zou kunnen, maar de beelden die ik heb
gemaakt hebben zoveel waarde, dat ik blij ben dat ik het heb ervaren.
